Analizowaliście kiedyś jaki model życia młodych ludzi przedstawiany jest w amerykańskich filmach? Zaczynając od okresu studiów, gdzie codzienność studencka w dużej mierze polega na szaleńczych imprezach, na których mało komu udaje się zachować nawet minimalne hamulce. Po okresie studiowania automatyczne usamodzielnienie się. Świetna praca, samodzielne mieszkanie, zabezpieczenie finansowe pozwalające w pełni korzystać z życia. Oglądając na ekranach kin czy tez telewizorów podobne wzorce większość z nas ślepo się w nie zapatruje i również stawia na karierę zawodową i samodzielne mieszkanie. Ale czy jest to najlepszy wzorzec. Czy całkowite odseparowanie się od rodziny i postawienie na samodzielne mieszkanie jest najlepszym pomysłem?
Zacznijmy od tego, że mało którego Polaka czy tez Polkę stać na samodzielne utrzymanie się, opłacenie mieszkania, zakup samochodu i życie towarzyskie pełne imprez i podróży zagranicznych. Ale czy rzeczywiście aż tak strasznie dużo tracimy. Jak się okazuje z przeprowadzonych badań wynik, że u przeszło 80% samotnie mieszkających osób zauważa się objawy depresyjne. Z jednej strony własne mieszkanie jest oaza spokoju, idealnie pozwala nam na pełną prywatność. Z drugiej jednak strony, powrocie z pracy do pustego mieszkania nie mamy do kogo się odezwać, z kim porozmawiać i podzielić się wrażeniami z całego dnia. Można oczywiście wyjść do ludzi, zaprosić ich do siebie, ale ile można zabawiać się na mieście. U osób mieszkających samotnie również zauważa się problemu alkoholowe lub narkotykowe. Jest jeszcze inna perspektywa. Nie można popadać w skrajności i do 30 mieszkać z rodzicami, gdzie mama wyręcza nas w podstawowych pracach lub od razu gdy tylko nadarzy się okazja wyfrunąć z rodzinnego gniazda, gdy nie ma takiej potrzeby. Jak we wszystkich dziedzinach życia tak i tutaj należy pamiętać o umiarze, zdrowym rozsądku i podejściu do tematu z dystansem i spokojem.